Thursday, August 21, 2008
ဆရာ့ဆရာၾကီးအားလံုး၏ ပုေရာဟိတ္အားလံုး ပ႑ိတ အားလံုး ဂုရုအားလံုး၏ မဟာ့မဟာ ဂုရုေလသံျဖင့္
Movie review, book review နိုင္ငံေရးအေျခအေန review စသျဖင့္ တခုခုကို ျပဴးျပဲ ၊ ဆြဲလွန္ အတင္းကန္ေရာ
လူအထင္ၾကီးဖို ့ငါကြ၊ ငါဟဲ့၊ ငါေတာ့္၊ ငါလကြယ့္ ဟု မသိမသာ ပါးပါးေလး လုပ္လိုစိတ္ေတြက ထင္းကနဲ ၀င္းကနဲ လင္းကနဲ ေပၚလာလိုက္သည္မွာ ေပါက္ေျမာက္ ေတာ့မည့္ ေယာဂီတဦး ဥဂၢဟ နိမိတ္ မ်ားရသကဲ့သို႔။
ကိုယ့္လူေတြ ၊ ကိုယ့္ေခတ္ျပိဳင္ေတြ၊ ကိုယ့္ ဧရာ၀တီေတြ ၊ ကိုယ့္ မဇၥ်ိမေတြ ၊ ကိုယ့္ေၾကးမွဳံေတြ ၊ ကိုယ့္ ျမန္မာ့အလင္းေတြ (ဟာေရာကုန္ပါျပီ သတင္းစာသည္ ျဖစ္ပါေပါ့လား) ကိုယ္နွင့္တေခတ္ျခင္း ျဖတ္သန္းလာသူေတြ(ေခါင္းနွင့္မဟုတ္ ကိုယ္နွင့္) ၊ ထီြ …..ေတာ္ဇမ္းဘာ.. စကားေျပာရင္ စာေရးရင္ ကိုယ္တို႔က ကိုယ္တို႔က ၊ သူမ်ားကိုေျပာလိုက္ရင္ ကိုရင္တို႔က.. ေမာင္ရင္တို႔က ဆိုတဲ႔ အင္မတန္ ဒညင္းသီး ဆားစိမ္ ၊ တမာရြက္ျပဳတ္ ငပိရည္တို႔စရာတို႔ျဖင့္ စားထားျပီးသား ေသးျဖင့္သာ အခြက္ကိုေကာ့ပန္း ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းသည့္ အသံုးအနွဳန္းမ်ား ျဖင့္ မသိမသာ ေၾကာေၾကာေမာေမာ ဆက္ဆံတတ္ေသာ ေခြးမသားမ်ားကို ေဒါက ကန္မိေနျပန္ပါျပီ ေအာ္ ဒုကၡ..ဒုကၡ..။
ကဲပါေလ…ဆက္စရာ ရွိတာကို မုဒိတာ ပြား ၊ ဥေကၡာထားဆက္ဦးမွျဖစ္ေပေတာ့မေပါ့…..။
ကြ်ႏု္ပ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိလွသျဖင့္ ကုိယ္ပိုင္ ပိဋကတ္တိုက္မွ စာအုပ္ကေလးမ်ားအား တအုပ္ခ်င္း ျပန္လည္ စီတန္း ဖံုသုတ္ေနရင္း ဘိလပ္မွ ထုတ္ေသာ စာအုပ္မ်ား ၾကားတြင္ညွပ္ထားေသာ စာအုပ္အပါးေသးေသးေလးမ်ားကို ေသခ်ာယူကာ ျပန္စီမည္လုပ္ရင္း တခုေသာ စာအုပ္ပါးေလး အဖံုးကိုဖတ္ၾကည့္ေသာ အခါ ဂုရုၾကီး George Orwell ၏ How the poor die ဆိုေသာ စာအုပ္အပါးကေလးကိုေတြ ့ေတာ့နိပ္ျပီ အေတာ္ပဲ ငါ Essay Review ေရးျပီး ဆရာလိုလို သမားလိုလို ရမ္းကုလိုလို ကြက္စိတ္ဆရာလိုလို ဦးရွင္ၾကီးပင့္ဆရာလိုလို လုပ္လို ့ရျပီ ဟု အၾကည္ဓါတ္ေပါက္ကာ ထိုစာအုပ္ပါးေလးအား သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားျပီးသကာလ သမိန္ေပါသြပ္ ပါ၀င္ေသာ မဂၤလာ လက္ေဆာင္စာအုပ္ကို ေကာက္ယူကာ စာၾကည့္မ်က္မွန္ ကေလးကို ေကာက္တပ္လိုက္မိပါေတာ့၏။
သမာဓိအားကို အျပည့္အ၀ စုစည္းကာ ေလ့လာသူ ပညာရွင္တဦး၏ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ဆင္ျခင္ ၾကံဆ ရမ္းရႊီး ၊ စြတ္အာ၊ ေပါက္ကရေျပာ ၊ ၾကားဖူးနား၀ ကိုးကား မ်က္နွာထားျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ရင္း ေလသာျပတင္းဖက္ ခပ္ေငးေငး ခပ္ေတြးေတြးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ကို အသံထြက္ေအာင္ခ်ရင္း အသံမထြက္ေအာင္ အိးကို ေပါက္ထုတ္လိုက္မိပါေတာ့၏။
မျဖစ္ေသး…. ။
သမိန္ေပါသြပ္ ပါ၀င္ေသာ မဂၤလာလက္ေဆာင္ဆိုသည့္ စာအုပ္ကို ေနာက္မွ review ေရးမည္။ မည္သူမွ်ေတာ့ ကိုယ့္ထက္အရင္ေခါင္းစဥ္ တမိ်ဳးမိ်ဳး တပ္၍ လူတတ္ၾကီး မ တတ္ၾကီး မတ္တပ္ၾကီး မလုပ္ေလာက္ပါဘူး ေလ ။
သို႔ေသာ္ စိတ္မခ်ရ။ ကိုယ့္ဟာနွင့္ကိုယ္ သမိန္ေပါသြပ္ review အတြက္ျပင္းထန္ေသာ အေတြးအေခၚတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနရင္း ေခတ္ကာလ အေျခအေနနွင့္ကိုက္ညီေသာ ၾကားဖူးခဲ့သည့္ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္အား သတိရမိပါေတာ့၏။
လြန္ေလျပီးေသာ အခါတပါးက..
ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ နွင့္ ဘယ္လို နည္းနွင့္မွ် မပါတ္သက္ေသာ တိုင္းျပည္တျပည္ရွိ၏။
ထိုတိုင္းျပည္တြင္ အနာတပိန္သူေဌးၾကီး ႏွင့္ ဘာမွမေတာ္စပ္သည့္ ေပြး၀ဲယားနာ(ဘီလ်ံနာထက္ နာေသာ) သူေဌးၾကီးတဦးေနထိုင္ေလ၏။
ထိုသူေဌးၾကီးနွင့္ တခါမွ မသိသလို တသက္လံုးေသသည္အထိ မေတြ႔ဖူး မၾကားေသာ အရူးတေယာက္လည္း ထိုတိုင္းနိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ကာ ထိုအရူး သည္လည္း တိရိစၦာန္တို႔ေျပာေသာ မဂဓ ဘာသာ စကားအား လံုး၀မတတ္ကြ်မ္းေပ။
ထိုအရူးသည္ တရြာလံုးကို ဒုကၡမေပးေသာ္လည္း ညေရာက္လွ်င္ တညလံုး မအိပ္ပဲ “ငါကြ..ငါကြ ..တုတ္ၾကီးကြ”
ဟု မနားတန္း ေအာ္တတ္၏။
တေန႔ေသာအခါ ထိုအရူးအား ရပ္ရြာမွ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ ေဆးဆရာၾကီး ဇီ၀ကနွင့္ လံုး၀မပတ္သက္သည့္ ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု တဦးထံသို ့ ရပ္ရြာ စားရိတ္ျဖင့္ နားျငီးသက္သာျပီးေရာဟူေသာ သေဘာျဖင့္ လိုက္ပါ ပို ့ေဆာင္ေပးလိုက္ၾက၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အရူးမွာ တေျဖးေျဖး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပံုမွန္အေနအထားသို႔ေရာက္ရွိလာျပီဟု အားလံုးေသာ ပုထုဇဥ္တို႔ ယံုၾကည္ရမလိုျဖစ္လာေသာ ကာလတြင္ ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု က အရူးအား ဇာတိဌာေနသို႔ ျပန္ခြင့္မေပးခင္ ေနာက္ဆံုး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စမ္းသက္ခ်က္အျဖစ္ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ကို စတင္ေမးပါေတာ့၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ကဲ…ကိုတုတ္ၾကီး ေရ ခင္ဗ်ား အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဗ် မေပ်ာ္ဘူးလား။
အရူး။ ။ ေပ်ာ္ပါေသာ္ေကာ ဆရာရယ္ .. အိမ္က ႏြားမဒမ္းမေလး ဇီးကပ္တာထက္ပိုေပ်ာ္တယ္။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု မွာ အရူး၏ အေျဖကို သေဘာက်စြာေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္မွာ “အင္း..ဟုတ္ေပသားပဲ ႏြားမေလးကိုယ္၀န္ရွိ၊ ႏြားေလးေမြး၊ ႏြားနို႔ ညွစ္ ”
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ဟုတ္ျပီဗ်ာ..ကိုတုတ္ၾကီး.. ေနာက္ဆံုး မျပန္ခင္ ခင္ဗ်ားကို ေမးစရာေလးတခုေမးမယ္ေနာ္။
အရူး။ ။ ေအာင္မယ္ေလးဆရာရယ္ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ ေမးစမ္းပါ ေမးပစ္လိုက္စမ္းပါ တုတ္ၾကီးတို႔ကဒါမိ်ဳးဆို သိပ္ေျဖခ်င္တာ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအ၊ဒီဗီြဘီ၊ အာအက္ဖ္ေအ နဲ႔ အင္တာနက္ မဂၢဇင္းေတြက လို ေဟာဒီက ေဒါက္တာရမ္းကု က အခြ်န္န ဲ့ မ မ ဘူး ဆိုတာ တုတ္ၾကီးတို႔ကသိျပီးသား ။
အရူးက ျပံဳးျပံဳးၾကီးေျဖလွ်က္ လက္နွစ္ဖက္ပိုက္ကာ ကုလားထိုင္တြင္သက္ေတာင့္သက္သာမွီလိုက္၏။
မွီျပီးကာမွ သတိအေနအထားျဖင့္ခါးကိုျပန္မတ္ကာ လက္ဖ၀ါးနွစ္ဘက္ကို ေတ့ကာ လက္ညွဳိးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထိလိုက္ခြာလိုက္ လုပ္ျပီးမွ ျပန္မွီ၏။ ျပီးေတာ့ မ်က္နွာၾကက္ေပၚမွ စုတ္သပ္ ေနေသာ အိမ္ေျမွာင္ ကို ျပံုးလွ်က္စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ကဲ …ကိုတုတ္ၾကီး ဒါဆို ေမးမယ္ဗ်ာေနာ္။
အရူး။ ။ အဆင္သင့္ပဲဆရာေရ လည္ေခ်ာင္းေတာ့ရွင္းပါရေစ.. အဟမ္း….အဟမ္း.. ကဲ ရျပီ ေမးေပေတာ့ဆရာ။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ကိုတုတ္ၾကီး တကယ္လို ့ခင္ဗ်ားကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ၾကိုက္ေနတယ္ဗ်ာ…။
စကားမွမဆံုးေသးအရူးက ၾကားျဖတ္လွ်က္ “ တကယ္လား ဆရာ….ေခ်ာမွျဖစ္မယ္ေနာ္ ေခ်ာမွ ေနာက္ေတာ့ ယင္ဖိုေတာင္မသမ္းမွျဖစ္မယ္” ဟု ေျပာလည္းေျပာ ေမးလည္းေမး သေဘာထားလည္းေပးကာ ျပံဳးစိစိျဖင့္
ေနာက္ထပ္ေမးလာမည့္ေမးခြန္းကိုေစာင့္ေနေတာ့၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ဟုတ္ျပီဗ်ာခင္ဗ်ားေျပာသလိုမိန္းကေလးပါပဲ ….၊ ဆိုၾကပါစုိ႔
အဲဒီ မိန္းကေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ား အခု ေဟာဒီအခန္းထဲမွာ နွစ္ေယာက္ထဲ ရွိတယ္ဗ်ာ သူကလည္းခင္ဗ်ား သေဘာရွိပါ ကိုကိုတုတ္ရယ္လို ့ေျပာျပီ ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္မလဲ…။
ေမးခြန္းဆံုးေသာအခါ အရူး၏ မ်က္နွာသည္ ေရနံဆီေလာင္းခံလိုက္ရေသာ ေနမင္းၾကီးကဲ့သို႔ ေတာက္ပ၀င္းထိန္ လင္းလက္ကာ ျပံဳးေနလိုက္သည္မွာ ပါးစပ္ေပါက္ၾကီး နားရြက္ နွစ္ဖက္သို႔ ခ်ိတ္မတတ္ပင္ ။ ထို႔ေနာက္အရူး၏ မ်က္နွာ အမူအရာသည္ ရွက္သလိုလို ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္သလိုလို ေျပာင္းလဲလာျပီး….“ဟာဂ်ာ…ရွက္ခ်ာဂ်ီး..ဆရာကလဲ ” ဟု စကားပင္ မပီေတာ့ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ဟာမရွက္ပါနဲ႔ဗ်… ကိုတုတ္ၾကီးကလဲ ဒါ သဘာ၀တရားပဲ မဟုတ္ဘူးလား ။
အရူးသည္ခ်က္ျခင္းပင္ ကြ်မ္းက်င္သူတေယာက္၏ မ်က္နွာေပးျဖင့္..“အိမ္း..ဟုတ္ေပသားပဲ …ေဂါတမ ဘုရားရွင္ေတာင္မွ အေနာ္မာေသာင္ကို ျမင္းစီးျပီး ကူးခဲ့ရေသးတာပဲ ” ဟု ဘာမွ မဆိုင္ေသာ္လည္း မမွားေသာ စကားကိုေျပာလာ၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ကဲ ..ကိုတုတ္ၾကီးရယ္ ေစာေစာက အေျခအေနမိ်ဳး ျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ…။
အရူး။ ။ ေၾသာ္… ဆရာရယ္… ။ သူကေလးက ..ေမတၱာကလဲရွိ ၊မ်က္စိကလဲက် ၊ေဟာ္မုန္းကလဲႂကြ အရြယ္ကလဲရွိ ၊ ေဟာဒီက ကိုကိုတုတ္နဲ ့ကလဲ တခန္းထဲ အတူဆိုမွေတာ့..ဟား..ဟား…ဟား..ဟား…ဟား….
ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဆရာရယ္ ဟု ပိုင္ပိုင္နိုင္နုိင္ၾကီးေျပာခ်လိုက္ျပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမ်က္နွာျဖင့္ မ်က္နွာပိုးသပ္ကာ ျငိမ္သြားေတာ့၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ဟုတ္ျပီဗ်ာ ။ ေျပာမေကာင္းတာေလးေတြၾကားခ်င္ေနတာဗ် ေျပာစမ္းပါ ေစ်းမကိုင္ပါနဲ႔။
အရူး။ ။ ေၾသာ္ ေ၀းလိုက္တာ ဆရာရယ္…. သူကေလးက ကိုယ့္ရည္းစားသနာ ပဲကိုး ဒီေတာ့ အရင္ဆံုး
ညီမေလး ကိုကိုတုတ္ဖက္မယ္ေနာ္…………..ေပါ့ဗ်။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ဖက္ျပီးေတာ့…..?
အရူး။ ။ ဖက္ျပီးမွေတာ့ အရူးလားဆရာရယ္ လက္ေတြက ေရလည္ျမန္ရေတာ့ အသက္ရွူသံေတြက ျပင္းလာမယ္ လံုး၀ ကြက္တိလွဳပ္ရွားရမယ္ေလ ..ဒီေတာ့ သူ ့အေပၚရံု အက်ၤ ီကေလးကိုခြ်တ္မွာေပါ့….။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ျပီးေတာ့…………?
အရူး။ ။ ျပီးမွေတာ့…ရွင္မီးအက်ၤ ီပဲက်န္တာေပါ့ဆရာရယ္ တဆင့္ခ်င္းေပါ့… အဆင့္ ခုနွစ္ဆင့္အတိုင္း ၾကိဳးတုတ္ျပီး မတရားက်င့္တာမွမဟုတ္တာပဲ ဒီေတာ့စိတ္ရွည္ရမယ္ သေဘာထားမွန္ရမယ္ သက္ဆိုင္သူေတြ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံ နိုင္ရမယ္ေလ ဗ်ာ။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ ၾကည္ျဖဴျပီတ ဲ့ အဲဒီ ခုနွစ္ဆင့္အတိုင္းမဟုတ္ဘူးဗ်ာ ဘာဆက္လုပ္မလဲဗ်….?
အရူး။ ။ၾဆာရယ္ ရွက္လာပီဂ်။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။မရွက္ပါနဲ႔ ဆက္ေျပာပါဗ် ေကာင္းခန္းေရာက္ေနျပီ အဲဒီ ရွင္မီးအက်ၤ ီေလးျပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲဗ်။
အရူး ။ ။ အဲဒါျပီးေတာ့ အဟီး…. ထမီေပါ့ ဆရာရယ္ ထမီေပါ့။
အရူး၏ အေျဖဆံုးေသာအခါ ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကုသည္ အားတက္သေရာျဖင့္ သူ၏ လူနာ ပံုမွန္ေတြးေခၚစဥ္းစား လာနုိင္ျပီဟု ယံုၾကည္ကာ ေျမာက္ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ “ငါဟဲ့ ရမ္းကု..” ဟု သံုးၾကိမ္ျမည္ေၾကြးလိုက္ျပီး ဆက္ေမးျပန္၏။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ဟုတ္ျပီဗ်ာ အဆင့္တက္လာျပီ ..ကဲ ထမီကြ်တ္ျပီ ဆိုမွေတာ့ ပြဲပဲဗ်ား..ဆက္ပါဦး ကိုတုတ္ၾကီးရဲ့…။
အရူး ။ ။ ဟီးခ်က္တယ္ဂ်ာ…။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။ မရွက္ပါနဲ႔ ဆက္ပါဗ် …ရြာကို မြန္းမလြဲခင္ ျပန္ရေအာင္ေလဗ်ာ ေနာ္ ဆက္ေျပာပါဗ်။
အရူး ။ ။ ဆက္ဆိုလဲ ေရွ႕မ်က္နွာေနာက္ထား နားေထာင္ပါ ဆရာရယ္ ။
ပေရာဂဆရာ ေဒါက္တာရမ္းကု။ ။မပူပါနဲ႔ ကိုတုတ္ၾကီးရယ္ က်ေနာ္က ရမ္းကုေပမယ့္ ဒါမိ်ဳးေတြၾကားေပါင္းမ်ားလွပါျပီ ဆက္မွသာဆက္ေျပာပါ။
အရူး။ ။အဲလိုထမီေလးလဲခြ်တ္ျပီးေရာ …. အတဲေယး ရဲ့ ေဘာင္းဘီေယးကိုခြ်တ္။
ပီးယဲ ပီးေရာ အတဲေယးေဘာင္းဘီေယးထဲက ေမွ်ာ့ၾကိဳးကိုထုတ္ျပီး တေနကုန္ တေရကြင္းက်စ္မွာေပ့ါဂ်……………..တေရကြင္းက်စ္မွာေပါ့…………….. ဟူသတည္း။
ပံုျပင္ထဲက အရူး တုတ္ၾကီးကေတာ့ သေရကြင္းပစ္ တမ္းကို ေရေရလည္လည္ကစားဖုိ ့အားခဲထားသလို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား ၊ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ ဘာအလုပ္မွ ဟုတ္တိပတ္တိ တကယ္မလုပ္ေသာအျပင္မွ ရေသာ အလကားရသည့္စာမ်က္နွာမ်ား တြင္သာ တက္တက္အာတတ္သည့္ ၈၈ မိ်ဳးဆက္မ်ား ၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္မိ်ဳးဆက္မ်ား ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ ေက်ာင္းသူေခါင္းေဆာင္မ်ား။ အမိ်ဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ အမိ်ဳးသမီးေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ နအဖမွ ႏြားၾကီးမ်ားနွင့္ အားလံုးေသာ ဆရာ ဆရာမၾကီးမ်ား တို ့သည္ သေရကြင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ပစ္လာခဲ့သည္မွာ အပ်ိဳမေလး နွင့္တူေသာ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္သည္ ၀စ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ၾကံဳသည့္ေကာင္ကတက္ခြသြားခဲ့သည္မွာ မည္မွ်ၾကာခဲ့သည္ဆို္လွ်င္ မဆလ ေခတ္ တြင္လူျဖစ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ တုတ္ၾကီးပင္ နွဳတ္ခမ္းေမႊးျဖဴစျပဳျပီ မဟုတ္ပါလားဟု ေတြးမိရင္း ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ review ေတာ္ၾကီးမ်ားေရးရန္ ယာယီလက္ေလွ်ာ့ရင္း ကိုယ့္ေဘာင္းဘီ ကိုယ္ဆြဲခြ်တ္ကာ ေမွ်ာ့ၾကိဳးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထုတ္ျခင္း စတင္မိပါေတာ့၏။
တုတ္ၾကီး ေခတၱ တာ၀တိ ံသာ
