ျပည္ေတာ္ျပန္ ဇရက္မင္း မပုနွင့္ စူဇကာ တုတ္ၾကီး

Wednesday, August 13, 2008

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေရခ်ဳိးကန္ထဲတြင္ မိမိရရ က်က် နန စိမ္ရင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဘူးကို ယူကာ ဘယ္ဘက္လက္၀ါးထဲသို႔ ဖ်စ္ခ်လိုက္သည္။
ေမႊးလိုက္တဲ့စပါယ္နံ႕ကေလးပါလား ။
ပူေႏြး အေငြ႔ တဟုန္ဟုန္ ထေနေသာ ေရပူထဲတြင္ တုတ္ၾကီးသည္ ဘဂၤလား ကြဲ် ေရခ်သကဲ႔သို႔ အၾကိဳက္ေတြ႕ေနရင္း ဘယ္လက္ထဲမွ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ တို႔ကို ဆံပင္ ၾကားသို႔ သုတ္ကာ အေသအခ်ာ ကုတ္ျခစ္ ဖြညွစ္ အျမွပ္ထြက္ေစျပီး
စံပါယ္န႔ံကို အရသာခံကာ ရွူရိွုက္ေနရင္း အတိတ္ကာလတခုသုိ႔ျပန္လည္အလည္အပတ္သြားမိေတာ့၏။




တုတ္ၾကီးအေလာင္းအလ်ာျဖစ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္က ေဘာင္းဘီတိုကေလးျဖင့္ မနက္ေစာေစာ အိမ္ေပၚထပ္မွေျပးဆင္းလာခဲ့၏။
အဘိုးျဖစ္သူက ေရႊတိဂံု ဘုရား တနဂၤေႏြ တံျမက္စည္းအသင္းတြင္ ဖြန္ေၾကာင္ရန္တခုတည္းေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အလြန္အင္မတန္တံျမက္စည္းသိမ္းခ်င္ေနေသာ အကို၀မ္းကြဲျဖစ္သူအား
ျမည္တြန္ေတာက္တီးေန၏။

တုတ္ၾကီးကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဦးေလးျဖစ္သူမ်ား နိုးလာမည့္အခ်ိန္ကို ဗိုက္တဂီြဂြီျဖင့္ ေစာင့္ေနခိုက္ အေဒၚအလတ္ျဖစ္သူက “ဟဲ့ ေမာင္တုတ္ၾကီး မ်က္နွာသစ္ျပီးျပီလား ”
“ဟုတ္ကဲ့ ..သစ္ျပီးျပီ”
“ ဒါဆို လာခဲ့ငါ့အခန္းထဲကို သနပ္ခါးလိမ္းရမယ္” ။
တုတ္ၾကီး စိတ္ပ်က္သြားရျပီ မနက္တိုင္း သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကား ၾကီးျဖင့္ ပဲဟင္းအိုးထဲျပဳတ္က်ေသာ
ၾကြက္စုတ္ကဲ ့ သို႔ ခံစားရ၏ ။သို႔ေသာ္ သနပ္ခါးအလိမ္းမခံလွ်င္ ရာဇ၀တ္အိုးဒုတ္နဲ႔ ထိုးတာကမွ
သက္သာေပလိမ့္မည္ ဆိုေတာ့ကာ တုတ္ၾကီး ကုတ္ကုတ္ကေလးပင္ အေဒၚလတ္၏ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြား၏ ။

အေဒၚလတ္က မွန္တင္ခံု ေဘး မွ ကြ်န္းစင္ေလးေပၚကေက်ာက္ျပင္ေပၚမွ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးအရည္က်ဲမ်ားကို ညာလက္ညွဳိးျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ယူကာ တုတ္ၾကီး၏ ေခါင္းကို ဆယ္ေပါင္တူျဖင့္ ဖိသကဲ့သို႔ ဖိရင္း က်က် နန လိမ္းက်ံေပးေပေတာ့၏။
အနီွသနပ္ခါးလိမ္းျခင္း ကိစၥျပီးျပန္ေတာ့ တုတ္ၾကီး၏ ဆံပင္ စုတ္ဖြား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကို အုန္းဆီျဖင့္ က်က် နန လိမ္းေပးကာ ဆင္ဆြယ္ဘီးကေလးျဖင့္ ေဘးခြဲ ခြဲေပးလိုက္၏ ။
ခုေတာ့ ေမာင္တုတ္ၾကီး ဘိုေက ေဘးခြဲနွင့္ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားျဖင့္ တအိမ္လံုး လဲ ကာလနဂါးမွအစ နိုးၾကေပျပီ။

ဦးေလးျဖစ္သူ မ်ားက လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ခ်ီတက္ေတာ့မည္။
တုတ္ၾကီး က အိမ္မွာ ဆို အငယ္ဆံုး တုတ္ၾကီးထက္ငယ္တာ က အိမ္က အျမီးမပါသည့္ ေခြး ပဲရွိေတာ့သည္ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကိုမ်ားကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ထိုင္ အျပင္သြားသြား
မည္သည့္အခါမွ် တုတ္ၾကီးကို အဖက္လုပ္ကာမေခၚၾက။

ဦးေလး အငယ္က “ တုတ္ၾကီး ေရ ဒီေန႔ ငါတို႔ ေရႊ တိဂံုသြားၾကမယ္ အပုတို႔ သားအမိလိုက္ပို႔ဖို႔ကြ မင္း အဘိုး က မင္းပါေခၚသြားလို႔ေျပာတယ္ ”
“ဟမ္ ..လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထုိင္ေတာ့ဘူးလား ေျမနီကုန္းက ေဒၚတင္တင္ေအး မုန္ ့ဟင္းခါးေလး မ၀ါးရေတာ့ဘူးလား” တုတ္ၾကီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားမိ၏ သုိ႔ေသာ္ အဘိုးအမိန္႔ကို ဘယ္သူမွ လြန္ဆန္ရဲတာမဟုတ္။
“ ေအာ္ မင္းကလဲ လမ္းၾကံဳေနတာပဲ အရင္ ၀င္ ၀ါးမယ္ေလကြ ပူတတ္ရန္ေကာ”
ဂလု ....၊တုတ္ၾကီးရင္ထဲမွ အလံုးၾကီးက်သြား၏။


တုတ္ၾကီးတို႔ ျခံႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ ျခံမွ ေဒၚသိန္းတင္တို႔ မိသားစုသည္ ျဗိတိန္နိုင္ငံသို႔ ထြက္သြားခဲ့သည္မွာ ေလးငါးနွစ္ခန္႔ရွိေပျပီ ထိုအိမ္ၾကီးတြင္ ေဒၚသိန္းတင္၏ မိဘနွစ္ပါး ျဖစ္ေသာ ဦးလွ ေမာင္ တို႔ လင္မယားသာက်န္ခဲ့၏။
ထိုအဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးမ်ားသည္ အလြန္ မတန္ ကေလးခ်စ္တတ္သျဖင့္ တုတ္ၾကီးအတြက္ ဂြင္ ေကာင္း တခု တုတ္ၾကီးသာ မမိုက္မဲပဲ ထို ပညာရပ္နွင့္အေတြ႔အၾကံုကို နိုင္ငံေရးေလာကထဲတြင္ လက္ေတြ႔အသံုးခ်ပါက ယခု နာမည္ ေက်ာ္ၾကားလူၾကိုက္နည္းေနေသာ
ဆရာမ်ား ေနာက္ေကာက္ အတိအက် က်သြားနိုင္ေလာက္သည္အထိ ထို အိုၾကီးအိုမ ဇနီးေမာင္နွံဆီမွ ညာစားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ေဒၚသိန္းတင္ တို႔ မိသားစု ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ခနျပန္လာလည္သျဖင့္ အိမ္မွ ကားကုိ ခနယူသံုးမည္ျဖစ္ျပီး ဦးေလးလုပ္သူက ဒရိုင္ဘာ လုပ္ကာ တုတ္ၾကီးကေတာ့ စပါယ္ယာ လံုးလံုးျဖစ္ရျပီ ။ မဟာဘုတ္ထူရန္မလို အဂၤ၀ိဇၹာပညာျဖင့္တြက္ရန္မလို လံုး၀ ဥႆံု က်ိန္းေသေနေပျပီ။

ကြ်ႏ္ုပ္နွင့္ ဦးေလးျဖစ္သူ သည္ ကားကေလးျဖင့္ ေဒၚသိနး္တင္နွင့္ သူ၏ သမီး ျဖစ္သူ မမပုအားသြားၾကိဳၾက၏။
တုတ္ၾကီးက ေရွ႕ ခံုမွာ ထိုင္၏ ။ ေနာက္ခံုမွာ မမပုနွင့္ ေဒၚသိန္းတင္တို႔ ထိုင္ၾက၏။

မမပုက ကြ်န္ုပ္အားၾကည့္ကာ “ဟယ္ ေမာင္ေလး တုတ္တုတ္ ၊ မမတို႔ထြက္သြားတုန္းက တကယ့္ ကေလးေလး ၾကည့္စမ္းပါဦး”
ကြ်န္ုပ္စိတ္ထဲ တြင္ေတာ့ “ဟမ္ ဟုတ္ျပီလားေလ ဟိုတုန္းကေတာ့ ကေလးေလးေပါ့ဗ် အဲဒီထက္ ပို ျပီး ၾကာရင္ က်ဳပ္အေမဗိုက္ထဲမွာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား” ဟု ေတြးေနမိစဥ္
မမပု က သူ႔ ပါးစပ္မွ တဆက္တည္း ပင္ “ အိုး .. ဆိုး ေဟာ့” ဟု စတင္ျငီးတြားလိုက္ပါ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ကေတာ့ ဆိုးေဟာ့ေတြ ဖိုးေၾကာ့ေတြမသိ လက္နွစ္ဘက္ကို ဗိုက္ေပၚတင္ကာ က်က်နန ကားကူရွင္ကို မွီရင္း အရသာခံလိုက္ပါလာေတာ့၏။
သို႔ျဖင့္ ေျမနီကုန္း ေဒၚတင္တင္ေအး ဆိုင္တြင္ မုန္ ႔ ဟင္းခါး၀င္၀ါး၏ ။
တုတ္ၾကီး နွစ္ပြဲ၀ါးလိုက္၏ ။
ဒီတခါလဲ မမပုက “ အိုး ...ဆိုးေဟာ့ မန္မီ”..
ဘာေတြမ်ား ဆိုးေဟာ့ပါလိမ့္ မမပုရယ္ လို႔ေတာ့ကြ်န္ဳပ္ေတြးမိ၏။

သို႔ျဖင့္ စားေသာက္ျပီးေနာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ ဦးတည္ ထြက္လာခဲ့ရာက ကားကေလးသည္ ဦး၀ိစာရ အ၀ိုင္းနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရိုးသားစြာ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနၾကေသာ စပါယ္ပန္းသည္ တို႔ ကိုေတြ႔ရ၏။
က်ေနာ့္ဦးေလးက ကား ကို လမ္းေဘး သို႔ေျဖးေျဖး ထိုးရပ္ကာ လွပေမႊးပ်ံ ႔ လြန္းသည့္ စပါယ္ ပန္းကုံး ျဖဴလြအိညက္ နုထြား ေလးမ်ား အား ၀ယ္လိုက္ေတာ့...
မမပု က ဖင္ၾကြသြားကာ ေယာင္ထ လိုက္သည္ကို ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ ကြ်ႏ္ုပ္ျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ “ အိုး..... အိုင္ နုိး .... အိုင္နိုး သဇ္ စမဲလ္ .... မန္မီ ...အိုင္နိုး...”
“ရက္စ္..ရက္စ္.... အိုင္ ေဂါ့ ထ္ အစ္ထ္ ... ဂ်က္ဇမင္း..... ဂ်က္ဇမင္း...... ” ဟု ပါ ေအာ္လိုက္ေပေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးနွစ္က နိုင္ငံျခားသို႔ထြက္သြားေသာ အင္မတိအင္မတန္ မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းေတာ့သည့္ မမပုအတြက္စိတ္ထဲတြင္ မေကာင္း၊ ထို႔ျပင္ မမပု ေျပာေသာ ကြ်န္ဳပ္လံုး၀ နားမလည္သည့္ ဘာသာစကားမ်ားကိုလည္း
တံေတြး ေတြ တေလွၾကီးထြက္ေအာင္ ေျပာခ်င္စိတ္ေလးေတာ့ျဖစ္လာမိကာ စိတ္ထဲတြင္ မမပု ေျပာသည့္ အရာမ်ားအား မွတ္မိေအာင္ အထပ္ထပ္ ျပန္ရြတ္ရင္း ဘုရားသို႔ေရာက္ခဲ႔သည္။

ဘုရား ေပၚ က ျပန္ဆင္းလာ ၊ မမပုတို႔သားအမိ သူတို႔ အိမ္ျပန္ပို႔ျပီးေနာက္ တူ၀ရီးနွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ျပန္လွည့္လာၾကေတာ့ မမပု ေျပာေသာ စကားအားလံုးလိုလိုေလာက္နီးပါးကို ေမ့ လုနီးပါးျဖစ္သြားေလျပီ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ပဲပလာတာကို ျပဴးတူးျပဲတဲစားရင္း မမပုေျပာခဲ့သမွ် ထဲက ေရေရလည္လည္ မွတ္မိသည့္ စကားလံုးမွာကား “ အိုး ဇရက္မင္း ” ဟုသာျဖစ္ခဲ့ျပီး ထိုဇရက္မင္း ဆိုသည့္ စကားကို မေမ့ရန္ လည္း ေျပာခဲ့ေသာ သူ၏ နာမည္နွင့္ပါ တြဲလွ်က္ ယေန႔တိုင္
မွတ္မိေနခဲ့သည္မွာကား ဇရက္မင္း မပု ဟူ၍ ျဖစ္ေလသတည္း။
တုတ္ၾကီးသည္ေရခ်ိဳး ကန္ထဲမွ လက္ကိုင္ ကြင္းကေလးကို အားျပဳထလိုက္ျပီး ယေန႔ေခတ္၏ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဇရက္မင္း မပုမ်ားအေၾကာင္းေတြးရင္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးျဖင့္ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ခံကာ ညစာ စားရန္ ျပင္ဆင္ရဦးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေမႊးပြကုိယ္သုတ္သဘက္ကေလး ခါးပတ္ကာ မီးဖိုဖက္သို႔ “ အိုးမုိင္း ဒါလင္..အို ႕ အို႔ အုိ႔ ....ပစ္မသြားနဲ႕ မုန္းမွာစိုးပါတယ္ ....” ဆိုသည့္ ေကာ္ပီသီခ်င္းကိုဆိုကာ ေယာင္းမကို လက္တဖက္ျဖင့္ ယူလိုက္ပါေတာ့၏။



တုတ္ၾကီး ေခတၱ တာ၀တိ ံသာ