Thursday, October 8, 2009
စိမ္းေမွာင္ အုံ ့ဆိုင္းေနေသာ သစ္ပင္တို႔သည္ကား ယခုအခါ ေရာ္ရြက္၀ါတို႔ ျဖင့္ တခ်ိဳ႔ စိမ္း၀ါေဖ်ာ့တခ်ိဳ႔ ၀ါလြင္ ....ဤမွာဖက္ျခမ္းရွိ အကာသ ေလာကတခြင္သည္
လြမ္းေမာဘြယ္ရာ ခပ္ေျပေျပေဆးသားျဖင့္ ေရးခ်ယ္ထားေသာ ေဆာင္းဦးပန္းခ်ီကားခ်ပ္ပမာ...........။
အဲသလို အဖြင့္ကေလးနဲ႔ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲလာပံုကို ေရးမည္ဟု စိတ္ကူးျပီး ေရးလက္စကို ခဏခ်ကာ ေကာ္ဖီအိုးကေလးတစ္အိုးေျပးတည္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ ေငြေတာင္ေဆးေပါ့လိပ္ ဖင္ပြပြေလးကို ထင္းရူးေသတၱာေလးေပၚတြင္ တေတာက္ေတာက္ ဖမ္း ေဆာင့္လိုက္ျပီး ကြန္ျပဴတာအစုတ္ကေလး
ျဖင့္ ဂူးဂယ္လ္ စာမ်က္နွာကိုဖြင့္လိုက္မိ၏။
ဘာရယ္မဟုတ္ သတင္းေလးမ်ားတက္ဖတ္၊ ကာတြန္းေလးမ်ား တက္ဖတ္၊ ဘာ၀နာပြားစရာကေလးမ်ားတက္ရွာနွင့္ အင္မတန္ေတာ့ ေလာကဓါတ္ထြန္းကားမွဳ
အက်ိဳးက မ်ားလွေပ၏။
ဂူးဂယ္လ္တြင္ ျမန္မာ စာျဖင့္ေရးသားထားေသာ တရား နွင့္စပ္ဆိုင္သည့္ စာစုကေလးမ်ား ရွာၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေပစြ ဟု သေဘာေတာ္ရွိ အာရံုရသည့္အတိုင္း ေ၀ဒနာဆိုသည့္ စကားလံုးကို ရိုက္ရန္ သေ၀ထိုး အားစတင္၍ ရိုက္လိုက္မိသည့္သကာလ........... ျမတ္စြာျဖား......
ကြ်ႏ္ုပ္၏ စကၠဳအာရံုကိုပင္ သံသယျဖစ္မိေလာက္ေအာင္ ေပၚလာေသာ စကားလံုးမ်ား က ဖ်ားဖြယ္လိလိ...။
သို႔နွင့္ ကဲေလ ဥေပကၡာျပဳမွျဖစ္မေပါ့... ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမကာ ေ၀ဒနာကိုရိုက္ကာ ဟုိဟိုသည္သည္ ေကာင္းနုိးရာရာ ဓမၼနွင့္စပ္ဆိုင္သည့္
အင္တာနက္စာမ်က္နွာကေလးမ်ားကိုလည္ပတ္လိုက္မိ၏။
ထို ့ေနာက္ လူမွဳေရး ဆိုင္ရာ ဆိုသည့္ စကားလံုးကို ရွာလိုသည့္စိတ္ျဖင့္ လ ဆိုသည့္ အကၡရာကို ရိုက္လိုက္မိေတာ့ ... အိုး မိုင္ ေဂါေတာပလႅင္...
ဘူးဘုရား...အာနႏၵာ....။
ကြ်န္ဳပ္တို ့လူမိ်ဳးမ်ား ထိုကဲ့သို႔ တက္ၾကြစြာ ရွာေဖြ ထားၾကသည့္စကားလံုးမ်ားပါေပတကား..။
သိလိုလွ်င္ ကြ်န္ဳပ္ ေျပာသည့္ သေ၀ထိုး နွင့္ လ ဆို ေသာ အကၡရာကို တလံုးခ်င္း တခါခ်င္း ရိုက္ရွာၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဂူး ဂယ္လ္မွ အၾကံျပဳေသာစကားလံုးမ်ားကို
၀က္တုတ္ေကြး တန္းျဖစ္ခ်င္စဖြယ္ ျမင္ရမည္ျဖစ္ေပ၏။
ကဲပါေလ.... ပုထုဇဥ္ေတြပဲေပကိုး ဟု သေဘာထားလွ်က္၊ မိမိတို႔ျမန္မာစကားလံုးမ်ားကို တလံုးခ်င္း လိုက္ရိုက္လိုက္မိကာ ေရးလိုသည့္ စကားေျပလိုလို
၀တၳဳလိုလို အစပ်ိဳးမွဳကေလးအား ေဘးခ်ိတ္ကာ ဟိုဟိုသည္သည္ရွာမိရာက ဘာလဲ ဆိုသည့္စကားလံုးဆီသို႔ေရာက္သြားေတာ့၏။
ေနရာေပါင္း ငါးေသာင္းငါးေထာင္ တြင္ ဘာလဲ ဟူေသာ စကားလံုးေတြ ့ရ၏။ ထို ့ေနာက္ ဘာလဲ ေနာက္တြင္ ပုဒ္ပုိဒ္ တစ္ေခ်ာင္းခံကာ ဘယ္လဲ ထပ္ထည့္ျပီး
ရွာၾကည့္လိုက္မိ၏။ ထိုအခါ ေနရာေပါင္း တစ္ေသာင္းနွစ္ေထာင့္နွစ္ရာ ရွိေသာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ၾကီးမ်ား ေပၚလာေလေတာ့၏။ထို ့အတူ ဘယ္လဲ ၊ ဘာလဲ ဆိုသည့္စကားစုကလည္း တစ္ေသာင္းနွစ္ေထာင့္ နွစ္ရာအတိ ျဖစ္ျပန္ေပ၏။
ပထမဆံုး ျမင္ရာ ဆယ္ခု က ၊ ကိုဟ၀ွာ ဘာလဲ ၊ ဘယ္လဲ ။
မဟိုဒင္း ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ၊ ဟိုဒင္းဟိုဟာ ဘာလဲ၊ဘယ္လဲ စသည္ျဖင့္ ....ဘာလဲ ဘယ္လဲ ပါ၀င္ေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ား ျဖစ္ေပ၏။
ဒီေတာ့ ကြ်န္ုပ္ငယ္ငယ္က အဘိုးျဖစ္သူ၏ ဓမၼမိတ္ေဆြ လူ ့ဂြစာ အဘိုးၾကီးမ်ားက တရားေဆြးေႏြးမွဳျပဳေသာ ညခင္း ကင္းတဲ ေပၚတြင္ ေတာင္ေ၀ွးသိုင္း ကြက္ျဖင့္ အဘိဓမၼာကို ေလးနက္ေသြးထြက္ေစေသာကိစၥအားျပန္သတိရမိ၏။
ဦးလွ န ဲ့ ဦး ၀ ဆိုၾကပါစို႔...။
ဦး၀က အေလာင္းဘုရား မဟုတ္ေသာ္လည္း မုဆိုးဖို ျဖစ္ေနသည္မွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလွျပီျဖစ္၏။
ေဆာင္းည ပိုင္းမ်ားေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ဳပ္တို ့ရပ္ကြက္ကင္းတဲ တျဖစ္လဲ ဆြမ္းခ်က္ဇရပ္ ၾကီးေပၚတြင္ လူစည္ကားေပ၏။
ရပ္ကြက္တြင္းရွိ သက္ၾကီး၀ါၾကီးမ်ားက ညရွစ္နာရီမွ ဆယ္နာရီ ၀န္းက်င္အထိ ေရဒီယိုကေလးနားေထာင္ လွ်က္ စကားေျပာၾက ၊ ေဆြးေႏြးၾက ျမဲျဖစ္၏။
ထိုညက ဦးလွ က ဗုဒၶ၀ါဒ ဆိုင္ရာပံုတိုပါတ္စမ်ား ကို ကြ်န္ဳပ္တို ့ လူမမယ္မ်ားအား ေဟာေျပာ ပို ့ခ်ေန၏။ ဦး၀ ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေရေႏြးအိုးမီးထိုးကာ မီးဖိုေဘး မွ ကုကၠိဳ ပင္အျမစ္ၾကီးေပၚတြင္ ေတာင္ေ၀ွးကိုလက္နွစ္ျဖင့္ေထာက္လွ်က္ ထိုင္ေန၏။
ပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ရဟန္းတပါးက ခရီးသြား တဦးကိုေတြ ့ရာတြင္ေမးေသာ ပံုျပင္ျဖစ္ေပ၏။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။
ထိုပံုျပင္အရ ရဟန္းက ခရီးသြားအားေမး၏ ။ ကြ်န္ဳပ္တို ့ေခတ္စကားျဖင့္ လြယ္လြယ္ျပန္ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ ကား...
'ဟဲ့ ဒကာ နင္ ဘယ္က လာ လဲ' ဟု ရဟန္းကေမး၏။
'ဘယ္ ကလာမွန္းမသိပါျဖား' ဟု ဒကာကေျဖ၏။
ထိုအခါ ရဟန္းက ဆက္ေမးျပန္၏ ။ 'ဒါဆို နင္ ဘယ္ဒိုး မတုန္း '
'ဘယ္ေညာင္းရမွန္းမသိေၾကာင္းပါျဖာ့' ဟု ဒကာကျပန္ေျဖ၏။
ဤတြင္ သံသရာ ကိစၥကို ဦးလွ ကအက်ယ္တ၀င့္ရွင္းျပ၏။ ထို သို ့ရွင္းျပခ်ိန္တြင္ ေရဒီယိုကို စူးစူးစိုက္စိုက္နားေထာင္ေနေသာ ဦး၀ တေယာက္ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးျဖင့္ ဦးလွ ကိုၾကည့္ေနသည္ကို မီးေတာက္ မီးေရာင္တို ့၏ အလင္းျဖင့္ ျမင္ေနရ၏။
ဦးလွ က ကြ်န္ဳပ္တို ့အား ရွင္းလင္း ဆံုးမျပီးသည္နွင့္ တျပိဳင္နက္ထဲ ဦး၀ ကို ၾကည့္ကာ ေလသံျမွင့္၍ 'ေဟ့ င ၀ မင္း ဘယ္ကလာတုန္းကြ ' ဟု ခပ္ ေသာေသာ ေမးလိုက္၏။
ဦး၀က မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ျဖင့္ ဦးလွကို စိတ္ပ်က္ ေသာ မ်က္နွာေပးျဖင့္ၾကည့္ျပီး 'အေမ့ ဗိုက္ထဲကေဟ့ အေဖ လည္ေနက်လမ္းေၾကာင္းက ေန ခုန္ဆင္းလာတာ' ဟု ေျဖလိုက္၏။
ကြ်န္ုပ္တို ့ တသိုက္လည္း သိပ္နားမလည္ေသာ္ျငား ဦး ၀ ၏ ဘုဆတ္ဆတ္ ေျဖလိုက္ပံုနွင့္ မ်က္နွာေပးေၾကာင့္ လိုက္ရယ္မိ၏။
ဦးလွက ဒီတြင္ မရပ္ေသး 'ဒါဆို နင္ ဘယ္သြားမတုန္း' ဟု ဆက္ေမးျပန္ေသး၏။ ဤ တြင္ ဦးလွ ကို ဦး၀ကၾကည့္ကာ ခပ္တင္းတင္း ပင္ 'မင္းနွမ ဆီးသြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္သြားျပီးရင္ ေတာ့ သခ်ိဳၤင္းကုန္း က ဂိတ္ဆံုးေဟ့ ' ဟု ေျဖလိုက္ေသာအခါ
ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ ဓမၼကထိက လုပ္ေနေသာ ဦးလွသည္ မေျပာမဆို ခံုဖိနပ္ ကုန္းေကာက္ကာ ဦး၀၏ ေျပာင္ေနေသာ ထိပ္ကို ထုပါေတာ့၏။
ထိုညက ဦးလွေရာ ဦး၀ ပါ ထိပ္ကြဲ ေခါင္းေပါက္ျဖစ္ကာ တရား ဘာ၀နာ ေဆြးေႏြးပြဲလဲ လအတန္ၾကာ ဆိတ္သုန္းသြားခဲ့ေတာ့၏။
ကြ်န္ဳပ္တို ့ထက္အသက္ၾကီးေသာ ကာလသားမ်ားက ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဂစ္တာ တေဒါင္ေဒါင္ျဖင့္ ေစာေစာစီးစီး ကင္းတဲ ကို ေမာင္ ပိုင္စီးခြင့္ရေတာ့၏။
ခုလည္း သတင္းဌာနအမိ်ဳးမိ်ဳး လူပုဂၢိဳလ္ အေထြေထြတို ့ေရးသားေသာ ထို ဘာလဲ ဘယ္လဲ နွင့္ ဆံုးသည့္ ေခါင္းစဥ္ မ်ား ကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရင္း ဦးလွ အား ဦး၀ ေျဖသလို အေျဖမိ်ဳးကို သံခေမာက္ေဆာင္းကာ ..မေမးပဲ ေျဖခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိပါေတာ့၏။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ုပ္တို့ လူမ်ိဳးမ်ား ၏ ရွားပါးမွဳ ကား ေျပာဖြယ္မရွိေတာ့ေပတကားဟု ပင္ ေျဖေတြးေတြးရမည္အံ့ထင္၏။
တုတ္ၾကီး တာ၀တိ ံသာ
